اثر تزریق eCG به همراه PGF2α و GnRH بر عملکرد تولیدمثلی میش های زندی در خارج فصل تولیدمثل

Abstract

هدف از این پژوهش بررسی اثر تزریق هورمون­های eCG، PGF2α و GnRH بر بهبود درصد باروری میشهای نژاد زندی همزمان سازی شده با سیدر در خارج فصل تولید مثل بوده است تا بتوان بازده تولید مثلی را در این دام بومی ایران افزایش داد. در این پژوهش 500 راس میش نژاد زندی که در شرایط تغذیه‌ای یکسان قرار داشتند در خارج تولید مثل انتخاب و برای همزمانسازی فحلی به مدت 12 روز سیدرگذاری شدند. سپس میش­ها به 5 گروه مساوی (100 راسی) تقسیم ‌شدند. به میش‌های گروه اول هورمونی تزریق نشد. به میش­های گروه دوم همزمان با برداشت سیدر 400 واحد eCG تزریق شد. به میش­های گروه سوم همزمان با برداشت سیدر 400 واحد eCG و یک میلیلیترPGF2α تزریق شد. به میش­های گروه چهارم همزمان با برداشت سیدر مقدار400 واحد eCG و در روز چهاردهم یک میلیلیتر GnRH تزریق شد. به میش­های گروه پنجم همزمان با برداشت سیدر مقدار400 واحد eCG، یک میلیلیترPGF2α و در روز چهاردهم یک میلیلیتر GnRH تزریق شد. تمامی میش­ها 54 ساعت پس از سیدربرداری تلقیح مصنوعی شدند. نتایج نشان داد که درصد فحلی در تمامی گروههای دریافت کننده تیمارهای هورمونی از گروه کنترل بالاتر بوده است (05/0>P) ولی بین تیمارها اختلاف معنی­داری وجود نداشت (05/0P). همچنین درصد آبستنی، زایش و بره­زایی در گروههای دریافت کننده eCG و PGF2α نیز نسبت به گروه کنترل بالاتر بود (05/0>P). در نتیجه با استفاده از تزریق eCG در هنگام سیدر برداری و GnRH در روز تلقیح مصنوعی میتوان بازده تولیدمثلی را در گوسفندان نژاد زندی در خارج فصل تولیدمثلی بهبود بخشید.

Keywords

• درصد بره­زایی
• میش زندی
• eCG
• GnRH
• PGF2α